sevdiği birini kaybeden sözlük yazarları

annanem. sabahın dördü, annanemin odasında yer yatağında yatıyorum. bana dua okuyup öyle kapatmıştı son kez gözlerini. çok seviyordum, memlekete gittiğim de ailemle kalamadığım için annanem ile kalırıdım. meleğimdi o benim. seni çok özlüyorum tanıdığım en güzel kadın. kendine iyi bak oralarda olur mu? bir gün kavuşacağız.

rıfat, en yakın arkadaşım. sırdaşım, dostum. keşke o gün yalnız bırakmasaydım seni. kim bilebilir ki, kaldırım da dengeni kaybedip düşünce beyin kanaması geçireceğini..

bizimki kalbimizde öldü. allah daha beterinden korusun

3 yaşımdayken,daha ona doyamamışken bizi bırakmasına bir nevi alışsam da,herkes onunla birlikte yaşadığı anıları anlatırken ben sadece dinlemek zorunda kalıyorum ya işte bu beni en çok üzen şey açıkçası. sadece bir kez onunla ilgili güzel bir anımın olmasını çok isterdim. olmadı,hayırlısı olsun. elbet bir gün kavuşacağız.

henüz yaşamadım.ama yaşayacağım gibi.çok korkuyorum.ölümden,bugün sağ gördüğümü yarın görememekten.

3 senelik sevgilimi kaybettim kanserdi tamsa doğum günümde vefat etti ama her gün yanına giderim mezarına 2 saat boyunca konuşurduk:)

babam. ellerimle yıkayıp kefenleyip toprağa bıraktım. ben orada babamla birlikte ömrümün geri kalanını da bıraktım.

halamı babannemi dedemi yakın arkadaşımı ve sevdiğimi kaybettim. daha önce elini bile tutmadığım kokusunu bilmediğim iki yıl boyuncs uzaktan sevdiğim insanı kaybettim. artık kaldıramıyorum be. huzur içinde uyu gece göz..

dayımı kaybettim. çocukluğum köyde geçti. yazları sürekli köyde kalırdık. bir sürü anımız oldu. sonra dayım kaza geçirdi ve dedemgil istanbul'a taşınmak zorunda kaldı. 5 ay koma da kaldı dayım. son bir ay tam iyileşiyor denildiği anda vefat etti. hem umut kırıklığını hem ölüm acısını ilk o zaman gördüm. dayımı kaybettim. dayımla beraber köyümüzü kaybettim. çocukluğumu kaybettim. anılarımı kaybettim. ve hala mezarına bile gidemedim.

sadece biriyse iyi yırtmıştır.

babamı kaybettim tam 1 buçuk sene önce... aslında gençliğimi kaybettim tüm yükü sırtıma almakla... sırtındaki dağ derler ya hani işte tam anlamı bu babanın o gitti ne dayanacak dağ ne tutacak dal kaldı amca dayı başka kim varsa yalan oldu ailemden başka..

bazen yüzleşiyorum yani yüzleşmek zorunda kalıyorum sözlük aynı acıyı defalarca kez yaşıyorum.onun bu dünyada olduğuna inanmak onu bulmak görmek istiyorum ama olmuyor işte bazı geceleri düşünüyorum üşüyormudur diye babam yalnızlığı sevmezdi be yalnız başına koydular onu mezara

dünyanın en egoist insanı olarak kendimi kaybettim :'(

canımdan çok sevdiğim kadını kaybettim. sabah uykusu bölünmesin diye uyandırmaya kıyamadım,öpemedim bile öylece uyumasını izledim. onun yanındayken her şeyle başa çıkabilecek gibi hissederdim kendimi. ama şimdi siktiğimin üniversitesini bir sene uzattım. milletin ortasında "mezun olmayı düşünüyor musun " diyen sözüm ona doçent olmuş şahsiyete cevap verememek içime oturdu açıkçası. her şeyi kendimize göre yorumluyoruz. kendi hayatımızda sorun yoksa karşımızdakinin de sorunsuz bir hayatı olduğunu zannediyoruz. son olarak da size söyleyebileceğim tek şey sevdiğinizi söylemeden çekinmeyin kardeşlerim.hayat kısa sevdiklerinizle geçirebileceğiniz bir dakikanın bile kıymetini bilin.

açmayın yahu şöyle başlıklar. benim aynı gün, aynı yerde kız kardeşim ve teyzem öldü. 2009 yılı 31 temmuz sabahı saat tam 7 sularında haber geldi. ters yönden gelen orospu çocuğu (hayatım boyunca bu küfür ettiğim tek insan) kamyon şoförü yüzünden dayım direksiyon hakimiyetini kaybetmiş, şarampole yuvarlanmışlar. orospu çocuğu kaçıp gitmiş yardım etmeyip. orospu çocuğu. orospu çocuğu. kimse görmemiş uzun süre. köylüler fark etmiş sonradan. teyzeme çok müdahale etmişler gördüm, izleri vardı göğüs kafesinde. olmamış. kardeşime hiç dokunmamışlar ama. boynu kırılmış öyle dediler. zaten yapacak hiç bir şey yokmuş. ama bir görseniz inanmazdınız öldüğüne. suratında tek bir çizik bile yok. hala dünyalar güzeli. sağ omzunda küçük bi morluk var sadece. çarpmış herhalde. bi de bacağında ufak bir yer soyulmuş. yaşıyor olsa yanıma gelip abla uf oldu derdi. ben de yaralarını öperdim tek tek. boynu kırılmış ama. kılına zarar gelmemiş o demir yığınında ama boynu kırılmış. beni de benden alıp gitti yani anlayacağınız. peşinden gitmeyi çok kez istedim ama yapamadım hiç. kavuşacağımız günü bekliyorum dört gözle. hem ne demiş zeki müren; "elbet bir gün buluşacağız." bu gece benim kaderimde de bu başlıklar var sanırım.

daha dün arkadaşım intihar etti 5. kattan aşağı atlamış. allah rahmet eylesin kardeşim keşke ölüm yerine bizi seçseydin..

söze nerden baslanır bilinmez. lise zamanımda içime kapanık kavgaya meyilli bir insandım.okulda devamlı kavga ettiğim için en sonunda çareyi piskolokta buldu ailem.hastaneye gitmeye basladım benimde işime geldi okuldan uzaklasmıstım.velhasıl git gellerdeyken hastanede benden 2 yas kücük bi kızla tanıstım şans üzerine tabi adı 'beyza' idi.tabi ben hastalıgını bilmıyorum en fazla grip felandır diye düşünüyorum piskologa her gittiğimde karsılasıyoruz konusuyoruz böyle 2 3 ay devam etti sonra iyice samimi olduk hiç olmayan kız kardeşim gibi olmustu. birgün hastaneye gittiğimde ''benim görüşmeler bittikten sonra'' beyza'yı aradım bulamadım odaya kapatmıs kendını cıkmak istemiyor 2 hafta kadar görüşmemiştik,zar zor kapıdan yalvar yakar actırdım kapıyı sonra nutkum tutuldu,gözümden yas gelmeye basladı nedenini bilmeden hemde..saçları dökülmüştü 2 haftada nasıl olurdu tabi çaktırmamaya calısıyorum ağlamadıgımı erkeğiz ya anasını satayım ağlayamayız. onu öyle gördükden sonra hep gittim yanında oldum belli etmemeye calıstım ama eve geldikçe ağlardım 2 3 ay kadar daha devam etti bu yavaş yavaş eriyişini izledim onun.daha anlatacak cok sey var kelımeler yetersiz tabi, birgün bana kavgayı seviyorsan boksör ol sana yakısır dedi ve bunu dedikten 3 gün sonra vefat etti. öğlene doğru 11 gibiydi abisi osman aradı gelmene gerek kalmadı o öldü dedi. istediğini yaptım iyi bir boksörüm lakin o gitti ben 17'mde öldüm. 23/12/2012-∞

babam. 4 yaşımdayım. o 30'unda bile değildi. benim çocukluğumu onun gençliğini ve yaşayamadığımız bir çok anıyı gömdük o toprağa

çocukluk arkadaşım. aramızda kan bağı olmamasına rağmen herkesin bizi kuzen sandığı.. aramızda 1 yaş vardı bana abilikte yapardı kardeşlikte, okulda sokakta hep birbirimizi kollardık, saklambaç oynarken beraber saklanırdık.. hani ölünce insan arkasından kötü anlar hatırlanmaz ama bizim 1 günümüz bile küs geçmemiştir, ben fenerli o galatasaraylı olmasına rağmen 1 gün bile kavga etmemişizdir..kazada boynu kırılmış, 80 ile giderken yaptığı kazada kırılmış, kolundaki saatte cebindeki telefonda çizik yok.. kaç ay geçti ben hala kabullenemiyorum gidişini, hala gerçek gibi gelmiyor.. zeki'si gitmiş metin gibi kaldım.. ama benim gidenim adıydı metin...

babam.

bugün daha doğmamış yiğenimi kaybettim babam,annem ilk torununu abim baba olacağını öğrendiğinde mutluluktan dökülen göz yaşlarını gamsız diğer abimin amca olacağı mutluluk sebebini kaybetti yengem ise yemek yediği zaman karnında oluşan titremeyi kaybetti bununla beraber bir sürü umudumuz hayalimizi kaybettik

dedemin annesi uzun yaşamıştı. 80-90 yaşlarında falan artık iyice kötü oldu ve sabah haber geldi "ano" öldü tuhaf geldi o an hiçbişey anlamadım küçüktüm. işte gel zaman git zaman bigün ikindi namazından sonra dedemle mezarlığa gittik, o yaştaki o sert adamın o mezarın başında gözyaşlarına bozulduğunu gördüğüm zamanı asla unutamam ben de tutamadım kendimi ozaman. sevdiklerimizin kıymetini bilelim her kim olursa olsun bi dakika ötesinin bile garantisi yok.

beraber büyüdük,beraber futbol oynadık,beraber güldük eğlendik.2011 12 haziran seçim günü iskenderunda denize giren kuzenleri boğulurken onları çıkarayım diye denize girdi.kendi yüzme bilmezdi boyuna güvendi (1,92) onları kurtardı,kendi boğuldu...

kaybetmedim,kaybedenlere sorucam. benim de canımdan can koparan bir soru bu; yıllarca annenizi görmemek nasıl birşey? aga nasol dayanıyonuz?

halam; belki garip gelir bazılarına ama benim için hep bir numaraydı dört sene hasta yaşadı hep yanında oldum sevdiğim kızı anlattım ağladım yatağının kenarında ağlarken uyuya kaldım tam 3 sene geçti ama hala aklıma geldikçe tebessüm ederim, biliyorum o benim hep yanımda... kızma hala ama o kızı sevmeye devam ediyorum

şu zamana kadar çok dostumu, çok arkadaşımı, çok sevdiğim insanı kaybettim.. ama bana en çok dokunan kesinlikle dayımı kaybedişimdir. çok severdim kendisini, çoğu kişi "baba" olarak hitap ederdi kendisine.. uzun yıllar sonra, ilk kez gözümden yaşların süzüldüğünü farkettim, cenazesine baktığım anda.. sevdiğiniz insanların ölmeden önce, gitmeden önce kıymetini bilin abi.. sonra gidişleri çok koyuyor..

üç yaşımdayken babamı, 14 yaşında küçük amcamın eşini (intihar etti) 15 yaşında ablamın kaynı (yaşıttık ve dört yıl boyunca beraber yapmadığımız şey kalmamıştı). geçtiğimiz 14 (kpss den iki gün önce) ekimde de anneannemi kaybettim. şimdilik hatırladıklarım bu kadar

babamı kaybettim bundan 18 yıl önce kardeşim altı aylık ben 4 yaşındaydım çoğu kişinin sen hatırlamazsın demesine rağmen o gün babama yaprak dolması yaptığımızdan tutunda kapıya ölüm haberini vermeye gelen arkadaşlarının yüzüne kadar herşeyi net olarak hatırlıyorum malesef